به گزارش صنایع پلاستیک، مسوولان دولتی از رشد میزان اشتغال در شهرک های صنعتی بزرگ استان تهران مثل شمس آباد و عباس آباد خبر داده اند اما تشدید مشکلات مربوط به زیرساخت ها در دیگر شهرک ها مانع رشد اشتغال شده است. با توجه به اینکه هر دو شهرک، شامل تعدادی زیادی واحد صنعت پلاستیک هستند، پس از این خبر جستجویی انجام دادیم و دست کم نظرات صنعتگران مستقر در این شهرکها با آمارهای عرضه شده مطابقت نداشت. به راستی این عدم تطابق به چه علت است؟ چرا تولیدکنندگان در واحدهای تولیدی دست از کار می‌کشند؟
واحدهای مستقر در شهرک های صنعتی با مشکلات متعدد دست و پنجه نرم می کنند که هزینه های تولید را افزایش داده و تولیدکننده را از ادامه کار منصرف می کند.
بخشی از این مشکلات مربوط به عدم تامین زیرساخت هاست. امکانات مربوط به تامین آب، برق، تلفن، گاز، راه و فاضلاب کامل نیست. بخشی از شهرک ها به آب دسترسی ندارند، بنابراین آب را از جای دیگر خریداری کرده و با تانکر به محل تولید منتقل کنند. هم چنین برق به طور مداوم برای شهرک ها تامین نمی شود و این یعنی نیروی کار در شهرک حاضر شده اما دستگاه ها فعال نیست. هزینه های ناشی از عدم وجود زیرساخت های لازم برای کار بر دوش کارفرمایان در شهرک های صنعتی سنگینی می کند و توان حرکت را از آن ها گرفته است.
چالش تامین اجتماعی و مالیات بر ارزش افزوده برای واحدهای کوچک و متوسط مستقر در شهرک های صنعتی تشدید شده است. اکنون سازمان مالیات به سراغ این واحدها آمده و از آن ها مالیات بر ارزش افزوده ده سال گذشته را طلب می کند. این درحالی است که باید این مالیات را از مصرف کننده نهایی گرفت نه کارگاهی که بخشی از محصول را تولید می کند و آن را به کارگاه دیگری می فرستد تا تکمیل شود و در تامین مواد اولیه هم فاکتور رسمی در دست ندارد.
این فشارها درحالی کار را برای تولیدکنندگان سخت کرده که تامین سرمایه در گردش هم برای این واحدها، به معضلی تبدیل شده است. در خوش بینانه ترین حالت ممکن، تولیدکنندگان می توانند وام دریافتی از بانک ها را با در نظر گرفتن تنفس در مدت زمانی بیش از یک سال بازگردانند. بانک ها با در نظر گرفتن این مسائل علاقه ای به تخصیص اعتبار به واحدهای کوچک و متوسط نشان نمی دهند. بخشی از واحدها از شرکت های خصوصی یا دولتی مطالباتی دارند که معوق شده و وصول آن به تاخیر افتاده است.
در این شرایط، که درآمدی نیست و هزینه هم باقی است، تولیدکننده نه راه پس دارد و نه پیش، بنابراین عطای تولید را به لقایش بخشیده و کار را تعطیل می کند. در شرایطی که تورم چشم انداز اقتصادی را مبهم و امکان پیش بینی پذیری را از فعال اقتصادی سلب کرده، سرمایه کارآفرینان مثل گلوله برفی در معرض آفتاب داغ در حال آب شدن است.
نویسنده این مطلب آقای محمدرضا زهره وندی عضو اتاق تهران می باشد.
