مهم نیست که خود در بستر بیماری این خبر را از عزیزی که پزشک است و خود یادگاری از پیشکسوتی زنده یاد (مرحوم حاج ولی الله صدیقی) شنیدم. مهم این است که این صنعت که سرشماری انسان های با اخلاقش به چرتکه نیاز دارد و شمارش پرآوازگان فاقد اخلاقش به یک “ابر کامپیوتر”، عزیزی دیگر را از دست داد: مرحوم زنده یاد “محمد رضا مونسان”.
هنگامی که خبر سوگمندانه ی هر انسانی به گوش ما ملت ایران می رسد (که خود نیز از آنان هستم) آنقدر احساساتی می شویم که تمام نکات منفی اش را فراموش کرده و صرفا از روی احساسات به دنبال زیباترین جملات هستیم. این نگارنده، البته، به حکم حفظ شرافت قلم این چنین نیستم، گرچه احترام به همگانی که هر انسانی را که دعوت حق را لبیک گفته، حکم می کند که سکوت کند.
با شنیدن خبر درگذشت جناب آقای محمد رضا مونسان، طیفی از خاطراتی که با ایشان در صنعت داشته ام (گرچه از سال 1392 به بعد خیلی اندک و البته با همه) در درون ذهنم رژه رفتند. به راستی نکته ای منفی نیافتم. به جایش بی درنگ به یاد بهترین خاطراتمان افتادم، در دوره کارآموزی ایتالیا. این انسان محجوب، با اخلاق، متین و خوش ادب، در همان دوره هم همانی بود که در ایران می نمود. با همه بود، اما با برخی از شادمانی های مان همگام نمی شد.
بیش از آن در شوک از دست دادن این عزیز هستم که بتوانم برای جاری ساختن آنچه در ذهن دارم، بر قلم (کیبوردی شده)، افزون بر این واژه پردازی کنم. پس، برای یادمان اضطراری این عزیز، همین بس که توانستم بی درنگ یک کلیپ کوتاه از سفر پر خاطره مان به دوره کارآموزی ایتالیا را برش زده و منتشر کنم. همین چند ثانیه از حجب و حیا و صمیمیت او حکایت دارد و ثبت همین چند ثانیه هم برای این نگارنده، افتخاریست. نیز، همین خاطره بس که از چند ماه قبل که آن دوست گرامی مطلع شد که هر دو به یک پزشک “اونکولوژیست” مراجعه می کنیم، تا چه حد برای معطل نماندن من در صف تلاش کرد.
یادش مانا و جاودان. درگذشت این دوست عزیز را به فرزندان غیورش که هر دو نشان هایی زیاد از پدر دارند، به ویژه جناب سپهر مونسان که چند بار در همین ماههای اخیر، به واقع برای این نگارنده وقت با ارزش خود را سپری کردند، از سوی خود، خانواده و یاران حاضر در صنعت تسلیت عرض می کنم.
برای شادی روح آن مرحوم، صرفا امید که به یادش: با اخلاق باشیم.
احمد علی ساعت نیا
20 خردادماه 1400
دماوند
توضیح: این تصویر از روی فیلم بالا برش داده شده و به ناچار تصویر نگارنده هم افزوده شده و. جامی که در دست دارم، آب سیب است.
