دارورسانی با نانوذرات کروی برای از بین‌بردن تومورهای سرطانی

وی مقاومت به داروهای ضدسرطان، وجود عوارض جانبی شدید و قیمت‌های بسیار بالا همراه با عدم موفقیت در درمان را از جمله عواملی دانست که موجب شده است در سال‌های اخیر استفاده از سیستم‌های نوین دارورسانی مورد توجه قرار گیرد.

سوداگر، به نتایج مهم و کلیدی این کار تحقیقاتی اشاره کرد و یادآور شد: نانو ذرات تهیه شده دارای شکل کروی هستند و این امر موجب پخش همگن دارو بر روی نانوحامل می‌شود. با عامل‌دارسازی نانوذرات مزومتخلخل سیلیکا، میزان بارگذاری دفرازیروکس در مقایسه با نانوذرات مزومتخلخل سیلیکای بدون عامل افزایش پیدا کرد، همچنین قطر هیدرودینامیکی حامل سنتز شده از قطر روزنه‌های موجود در عروق خونی تومورها کمتر است.

وی با تاکید بر اینکه این بدان معنی است که نانوذرات تهیه شده می‌توانند با استفاده از پدیده افزایش نفوذپذیری و ماندگاری در بافت‌های توموری تجمع یابند، اضافه کرد: بررسی‌های انجام شده نشان داد ذرات درهم آمیخته شده با “گلوکورونیک اسید” باعث افزایش جذب سلولی شدند. نتایج حاصل از آزمون MTT روی سلول‌های سرطانی نشان دهنده سطح قابل قبولی از بقای سلولی بود که می‌تواند نمایانگر زیست‌سازگاری و غیرسمی بودن این ذرات باشد.

این محقق دانشگاه آزاد ادامه داد: دندریمر پلی آمیدوآمین به علت حساس‌بودن به pH می‌تواند نقش مؤثری در کنترل رهایش دارو در ذرات سنتزشده داشته باشد، به گونه‌ای که در محیط خنثی، از رهایش پیش از موعد دفرازیروکس در بافت‌های سالم بدن و جریان خون جلوگیری می‌کند. در شرایط اسیدی پس از رسیدن ذرات به تومورهای سرطانی و واردشدن به سلول‌ها، دارو می‌تواند با سرعت بیشتری درون لیزوزوم رهایش یابد که در نهایت منجر به بهبود کارایی سیستم دارورسانی می‌شود. بار سطحی خالص مثبت ذرات بارگذاری شده با دفرازیروکس به دلیل برهمکنش‌های الکترواستاتیک بین نانوذرات دارای بار مثبت و غشای سلولی دارای بار منفی، می‌تواند موجب تسهیل ورود ذرات به درون سلول‌های سرطانی شود.

به گفته وی به دلیل سطح ویژه‌ بالای ذرات تولید شده، قابلیت بارگیری مولکول‌های دارویی افزایش پیدا کرده است و همچنین نانوحامل دارویی سنتز شده به دلیل اندازه ذرات کمتر از ۱۰۰ نانومتر با استفاده از خاصیت نفوذپذیری و ماندگاری، قابلیت تجمع در تومورهای سرطانی را یافته‌اند و باعث افزایش اثربخشی می‌شوند، همچنین استفاده از مولکول‌های قندی به عنوان عامل هدفمندسازی در سامانه دارورسانی طراحی‌ شده و بهینه‌سازی بارگذاری دارو به منظور حصول بیشترین مقدار بارگذاری دارو توسط تغییر عوامل مختلف، کاهش میزان دوز مصرفی دارو و کاهش اثرات جانبی دارو از جمله مزایای این طرح است.

این طرح در مقیاس آزمایشگاهی و بر روی سلول‌های سرطانی انجام شده است و برای دستیابی به تولید صنعتی نیازمند بررسی بر روی مدل‌های حیوانی و تحقیقات بالینی بر روی انسان خواهد بود.

این پژوهش حاصل پایان‌نامه دکتری آرزو سوداگر از دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات است که با همکاری دکتر پدرام ابراهیم‌نژاد و دکتر امیر حیدری‌نسب از دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی مازندران و دکتر عظیم اکبرزاده محقق انستیتو پاستور ایران انجام شده است.

این طرح مقاله‌ای است با عنوان Sugar-conjugated dendritic mesoporous silica nanoparticles as pHresponsive nanocarriers for tumor targeting and controlled release of deferasirox که در مجله Materials Science and Engineering: C با ضریب تأثیر ۴.۹۵۹ منتشر شد.

ایسنا