به گزارش گروه ترجمه و تولید محتوی صنایع پلاستیک به نقل از سایت جهانی پلیمرمدیا، طی دهه گذشته تعداد زیادی حمله به پلاستیک انجام شده است و بیشتر جوامع در تلاشند تا از استفاده از پلاستیک جلوگیری کنند.با این حال برخی از کشورهایی که به دنبال اصلاح مصارف پلاستیک ها هستند، سعی در به دست آوردن بهترین ضایعات پلاستیک در عالی ترین و کم هزینه ترین شرایط هستند. صرفه جویی در قیمت تولید پروتز با استفاده از بطری های بازیافتی هم اکنون مورد توجه پژوهشگران قرار گفته است.
همانطور که پیشتر گفته شد، در راستای استفاده بهینه از پلیمرهای بازیافتی هم اکنون ساخت پروتزها، مورد توجه محققان قرار گرفته است، مقاله زیر که توسط “Healthcare Packaging” منتشر شده است، نمونه ای از چنین توجهات و نتایج آن را نشان می دهد :
عادت ناخوشایند آلودن جهان توسط پلاستیک ها اخیرا بسیار خبرساز شده است. خواه این آبزیان باشند که در زباله های پلاستیک گرفتار آمده اند، یا دانشمندان که پلاستیک را از ژرفای اقیانوسها بیرون می کشند، اینها هرگز اخبار خوبی نیستند.
با این حال مقاله جدیدی از دانشگاه بریتانیایی De Montfort لستر موسوم به DMU اخیرا گزارش داده است، که نشان می دهد پژوهشگران از پلاستیک بازیافتی به خوبی استفاده می کنند. ظاهرا این پژوهشگران راهی برای ساخت سوکت اندام مصنوعی (پروتز) از بطری های پلاستیک بازیافت شده یافته اند.
یک مدرس ارشد در مهندسی مکانیک در دانشگاه DMU می گوید: در این پروژه بطری های پلیمری پس از استفاده (عمدتا بطری های PET) را ابتدا به صورت گرانول درآورده و از آنها الیاف پلی استر می ریسند . پس از اینکه این مواد بازیافتی گرما داده می شوند و سرد می شوند، به صورت جامد و سبک وزن در می آیند. توجه داشته باشید، زمانیکه این پلیمرهای بازیافتی گرم می شوند، مانند مواد مذاب قابل ریختن در قالب اعضا(قالب تولید پروتز) در می آیند و پس از آنکه در قالب های مورد نظر جریان مذاب سرد شد، محصول نهایی به صورت جامدی سبک وزن در می آید.
در حالیکه استفاده از مواد بازیافتی برای محیط زست، مفیدست اما بیشترین سود این عمل در صرفه جویی در هزینه است. تولید یک سوکت عضو مصنوعی یا همان پروتز بازیافت شده تنها ۱۲ دلار هزینه دارد، در مقایسه با میانگین فعلی ساخت صنعتی یک پروتز که ۶.۱۰۰ دلار هزینه دارد، رقم بسیار ناچیزیست.
تیم تحقیقاتی دانشگاه DMU دو پروتز ایجاد کرد و آنها را برای انجام کارآزمایی روی دو بیمار به هند برد، یکی از این دو پروتز برای بیماریست که دچار قطع عضو از بالای زانویست و دیگر متعلق به بیماریست که دچار قطع عضو در قسمت پایین زانو شده است.
مرحله بعدی، یک مطالعه در مقیاس بزرگترست به گونه ای که باید آزمود که آیا این روش قادر به پاسخگویی به نیازهای فردی بیماران می باشد و می توان برای هر بیمار از این روش برای تهیه پروتز مخصوص همان بیمار استفاده نمود و به بیان دیگر درمان وی را خصوصی سازی کرد.
