مطلبی که در پی این پیش درآمد خواهید خواند، توسط “تیم جستجو و تدوین” مطالب “سایت جهانی پلیمر مدیا” یافته و سپس از منبع دوم آن از زبان آلمانی به فارسی برگردان و در اختیار ما قرار گرفته است. دلیل برگزیدن این مطلب، نکته ای چالش برانگیز است که از “زمان اختراع ساعت” تا به حال، ذهن بشریت را برای یافتن پاسخی درخور مشغول کرده است.
**********************************
اکنون از طریق روش های گوناگون پژوهشی ثابت شده است که “زمان منفی” صرفا یک نظریه پردازی خام و ناشی از تخیلات انسان نیست، بلکه پدیده ای فیزیکی، ملموس و قابل اثبات است. برخی از دانشمندان علم فیزیک از مدت‌ها قبل متوجه شده بودند که گاه اوقات، نور می‌تواند قبل از ورود به یک ماده از آن خارج شود؛ اما چون تفسیری علمی برای آن نمی یافتند، به طور معمول، این پدیده را به عنوان نوعی “توهم نوری” {یا همان خطای دید} ناشی از “اعوجاج” [کژی] امواج توسط ماده، توجیه و بیان می کردند.
اما، مدتیست که پژوهشگران “کوانتوم” در “دانشگاه تورنتو“، از طریق آزمون های نوین کوانتومی شواهدی را ارایه داده اند که ثابت می کند، مفهوم «زمان منفی» فقط یک نظریه پردازی نیست؛ بلکه پدیده ای فیزیکی، قابل لمس و قابل اندازه‌گیری است. گرچه همین یافته ها، بازهم به بررسی های بیش تر نیاز بیشتر دارد.
با آنکه این یافته‌ها هنوز در هیچ یک از منابع معتبر علمی چهان منتشر نشده، اما عبور از مرحله نادانی محض و رسیدن تا همین مرحله ه
م توجه و شک توامان دانشمندان و علاقمندان به این مفهوم را در سراسر جهان به خود جلب کرده است.
“اِفرایم اشتاینبرگ –Aephraim M. Steinberg“، استاد فیزیک کوانتوم تجربی در دانشگاه تورنتو {تصویر سمت چپ} مدعیست که «این موضوع حتا برای ما نیز که با فیزیکدانان دیگر صحبت می‌کنیم یک بحث چالش‌برانگیز و دشوار است، و ما همیشه دچار سوءتفاهم می‌شویم.»
پژوهشگرانی که در زمینه مفهوم واقعی “زمان منفی” از طریق ارتباط با یکدیگر مشغول پیشبرد این پژوهش به واقع نون و چالش برانگیز هستند، تاکید می کنند که نتایج به دست آمده، بیش از آن که یک تغییر اساسی در درک ما از زمان ایجاد نمایند، در واقع گیج کننده هستند و بیشتر یک خصلت عجیب مکانیک کوانتومی را برجسته می‌کنند.
اگرچه که اصطلاح «زمان منفی» ممکن است شبیه مفاهیم برآمده از داستان‌های علمی تخیلی به نظر برسد، اما آقای اشتاینبرگ از کاربرد این اصطلاح دفاع کرده و امیدوار است که این جرقه ی کوچک بتواند آتش بحث‌هایی عمیق‌تر در مورد اسرار فیزیک کوانتومی را شعله ور سازد.
این گروه تحقیقاتی چندین سال است که بررسی “برهمکنش” های بین نور و ماده را آغاز کرده 
اند {در شکلواره سمت راست، تصویر مفهومی وازه “برهمکنش – ” نشان داده شده است}.
زمان کمتر از صفر به زبان ساده
هنگام عبور ذرات نور یا “فوتون” از ذرات اتم، برخی از آنها توسط اتم‌ها جذب می‌شوند و بعداً دوباره مسیر خود را طی می کنند. این فعل و انفعال موجب تغییر اتم‌ها گردیده و موجب می شوند که این ذرات اتم قبل از بازگشت به حالت عادی در حالتی با انرژی بالاتر یا «برانگیخته» قرار گیرند. بر اساس این واقعیت که از قبل برای پژوهشگران شناخته شده بود، پژوهشگران فیزیک کوانتوم دانشگاه تورنتو، تیمی پژوهشی به رهبری “دانیلا آنگولو” تشکیل شد تا مدت زمانی را که ذرات اتم با عبور ذرات فوتون در حالت برانگیخته قرار دارند، اندازه گیری کند. بر اساس نتایجی که آقای “اشتاینبرگ” اعلام کرده، این مدت زمان، عددی منفی را نشان می دهد! اشتاینبرگ توضیح داده است که: «مدت زمانی که اندازه‌گیری کردیم، منفی از آب در آمد» یعنی به معنای واقعی کلمه آن مدت زمان کمتر از صفر بود.
خودروهایی که پیش از ورود به تونل از آن خارج شده اند
موضوعی که خانم آنگولو و همکارانش اثبات کرده اند ند شبیه اندازه‌گیری سطح مونوکسید کربن در این تونل پس از ورود چند خودروی اول بود و متوجه شدند که باید جلوی اعداد و ارقام به دست آمده، یک علامت منفی قرار دهند.
تصویر خبر در صفحه اصلی: نمایش دو بعدی خمیدگی فضا-زمان، جرم هندسهٔ فضا-زمان را تغییر می‌دهد، این خمیدگی بر اساس نظریهٔ نسبیت عام به گرانش تعبیر می‌شود.
