یک مطالعه جدید نشان می دهد که قطعات ریز ناشی از آلودگی های پلاستیک که از محیط زیست به بدن ما راه می یابند، در غلظت هایی که زادتر از حد معمول است،نسبت به سایر اندام ها، بیشتر در مغز انسان انباشته می شوند. میکروپلاستیک‌ها که منشاء اصلی آن ها، تجزیه مکانیکی ضایعات های پلاستیک هستند، می‌توانند در سراسر سیاره زمین یافت شوند. این ذرات به طور معمول، از طریق غذا، آب و حتا تنفس هوا به بدن انسان منقل شده و سپس در برخی از ارگان های بدن انباشته می شوند.
شاید، خالی از فایده نباشد که برای ثبت در تاریخ و احتمالا پیگیری های بعدی سرنخی برای مدیران جوان رسانه ای این صنعت که تقریبا اکثر آنان کار رسانه ای خود را با بنیانگزار رسانه های صنایع پلاستیک در ایران (مهندس احمد علی ساعت نیا) آغاز کرده اند، به این موضوع اشاره کنیم که سالها قبل و در جریان دیدار مطبوعاتی روزنامه نگاران جهان (در این رشته) در حاشیه نمایشگاه پلاستیک و لاستیک ۱۹۹۵ در دوسلدورف طی بحثی میان ایشان و تعدادی از روزنامه نگاران *۱* و دو نفر از پژوهشگران صنعتی پلیمر، مهندس ساعت نیا در رابطه با میکروپلاستیک ها (که در آن دوران موضوعی فاقد ارزش به شمار می آمد و کمتر کسی به آن توجه داشت) نظریه ای را مظرح کزده بود که طرح آن ابتدا به چالش های علمی / فنی میان حاضران و سپس به چالش هایی رو در رو با آن دو پژوهشگر انجامیده بود. وی این نظریه را به این صورت بیان کرده بود (نقل به مضمون از یادداشت های وی که نزد مسوول فعلی این رسانه محفوظ است) که:
“بر اساس مطالعات و بررسی های شخصی خودم، که تاکید می کنم هنوز کامل نشده، بر این باور هستم که همانند پلیمرهایی مثل پلی آمید که رطوبت را جذب می کنند، منومرهای ساختاری برخی از پلیمرها هم ممکن است چربی دوست باشند که در این صورت ذرات آنها پس از تجمع در بدن می توانند همانند “حشیش – کانابیس” در اندام های داخل بدن جستجو کرده و در منطقه یا مناطقی که بیشترین تراکم چربی را دارند (مخچه) اندک اندک یکدیگر را پیدا کرده و توده های پلیمری تشکیل دهند” (مرجع: خاطرات مهندس ساعت نیا که هوز در حال گردآوری است).
نظریه ای که آن روز مطرح شد و به دلیل بحث آفرین شدن در یکی از روزنامه های ویژه ی 
نمایشگاه به آن پرداخته شد، اینک با پیشرفت چند شاخه علمی تقریبا به اثبات رسیده، به گونه ای که در یکی از آخرین رساله ها، تشریح کالبد بیش از ۱۰۰ جسد، نشان داده است که در مغز اکثر این اجساد نزدیک به یک قاشق ذرات پلیمری به صورت یک توده ی پلیمری بر روی این چرب ترین اندام انسانی در مغز، به یکدیگر چشبیده اند.
در حال حاضر یکی از نقاط تمرکز پژوهشگران آثار و تواقب میکروپلاستیک ها بر روی این موضوع قرار دارد که آیا ارتباطی میان ذرات پلیمری تجمع یافته در مغز انسان با دو بیماری زوال عقل و پارکینسون وجود دارد یا خیر؟
این “لینک” یک ویدیوی ۸۰ ثانیه ای است، که ارتباط میان آن دو را نشان می دهد. در عین حال با جستجو در “این ژورنال” می توانید تصاویر، ویدیوها و مطالبی را در رابطه با آخرین پژوهش های مربوط به میکروپلاستیک ها پیدا کنید.
پا نویس:
تجمعی که در متن مطلب از آن یاد شده، ابتکاری است که از اوایل دهه ی ۹۰ میلادی توسط ریاست وقت واحد مطبوعاتی مرکز نمایشگاهی دوسلدورف (خانم ایوا رو گنشتاین – Eva Rugenstein به کار گرفته و اجرا شد.بر اساس این ابتکار در هر دوره از برگزاری نمایشگاه K روزنامه
نگارانی از سراسر جهان حدود ۱۲ تا ۶ ماه قبل از برگزاری نمایشگاه به دوسلدورف دعوت می شدند تا پیشاپیش از آنچه که قرار می بود در نمایشگاه رخ دهد پیشاپیش به اطلاع نمایندگان رسانه های جهان برسد. گرچه به نظر برگزاری چنین برنامه ای که در دوران ریاست خانم روگنشتاین بسیار پر هزینه می نمود، اما بازخورد آن معادل بهای صدها صفحه آگهی های فاقد ارزش لازم در این رسانه ها بود.
بنیانگزار نخستین رسانه فارسی / انگلیسی زبان ایرانی، برای اولین بار در سال ۱۹۸۹ به این مراسم دعوت شد و این در حالی بود که در آن زمان هنوز چینی ها اصولا نشریه ای در این زمینه نداشتند و ژاپنی ها هم فقط یک نشریه داشتند که نسبت به تعداد نفراتی که برای قاره آسیا در نظر گزفته بودند به حساب نمی آمد. به عبارتی برای چند دوره ایران تنها کشوری بود که در این مراسم نماینده ای داشت. با افزایش ناگهانی ۲ روزنامه نگار از چین، یک عکاس و یک روزنامه نگار از الجزایر و چند نفر از قاره آفریقا، حس میهن دوستی مهندس ساعت نیا به جوش آمد و به دلیل دوستی حرفه ای نزدیک با خانم روگنشتاین سرانجام ایشان را برای برخورداری ایران از حداقل دو سهمیه قانع کند و به این ترتیب خانم مهندس تبسم علیزاد منیر هم به این جمع پیوستند و در تمام ادوار به آن دعوت شدند. اما آنچه که مهم است این واقعیت جالب توجه بود که در جمع روزنامه نگاران حاضر (معمولا بین ۵۵ تا ۶۲ نفر) صرفا دو رزنامه نگار ایرانی و فقط یک روزنامه نگار آلمانی، تنها کسانی بودند که در زمینه علوم و فنون پلیمرها تحصیل هم کرده بودند. این افتخار، هنوز هم برای ایران باقیست و به همین دلیل، معمولا در همایش های موضوعی، نمایندگان شرکت ها تلاش می کنند که از زیر پرسش های روزنامه نگاران زن و مرد ایرانی بگریزند. تصویر بالا، تصویری از خانم روگنشتاین همراه با مدیر ماهنامه است که در نمایشگاه ۲۰۲۲ به یادگار ثبت شده است. در حال حاضر رسانه های تحت پوشش “صنایع پلاستیک” دارای ۴ سهمیه در جریان همایش های پیش نمایشگاهی و دیدار از نمایشگاه در لیست مدعوین مرکز نمایشگاهی دوسلدورف قرار دارند. با امید سهمیه حداکثری رسانه های صنعت پلاستیک از ایران دز رویدادهای جهانی
