آلیاژهای مس-بریلیم به طور گسترده‌ای در صنعت پلاستیک و تولید قالب‌های تزریق مناسب برای رزین‌های پلاستیک مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرند. دانستن دلیل این انتخاب توسط قالب‌سازان ساده است. خواص گرمایی فوق‌العاده‌ی این آلیاژها در تسریع روند کاهش دمای قطعات قالب‌گیری شده نقش بسزایی را ایفا می‌کند.
به گزارش صنایع پلاستیک، این نیز به نوبه خود، در عین حفظ سختی قالب و نیز به حداقل رساندن نیاز به تعمیر و اصلاح آن، موجب کوتاه‌تر شدنِ ۱۵ تا ۵۰ درصدیِ سیکل تولید می‌گردد.
اگرچه، هنگامی که قرار است قطعات قالب‌گیری شده به عنوان ظروف غذایی مورد استفاده قرار گیرند، نگرانی‌هایی پیرامون نفوذ احتمالی بریلیم به ظروف و در نتیجه به چرخه‌ی غذایی مصرف‌کنندگان وجود دارد.
بریلیم عنصری است که به طور طبیعی در آب، هوا، خاک و غذاهای فرآوری‌نشده یافت می‌شود. تحقیقات به نتایج متفاوتی پیرامون مصرف طبیعی بریلیم از طریق غذا و آب دست یافته‌اند. با این حال، بنا بر اظهارنظر نویسنده مطالب علمی، جان اِمسلی، انسان روزانه حدود ۳۵ میلی‌گرم بریلیم مصرف می‌کند. مطالعات، از جمله مطالعه صورت گرفته در سال ۲۰۱۰ توسط نشریه بهداشت حرفه‌ای، حاکی از آن هستند که بلع بریلیم خطری را به همراه نخواهد داشت. با این وجود، مغایرت‌هایی در اعلام مقدار مصرفیِ بی‌خطر و پیشنهادیِ بریلیم به چشم می‌خورد. در اظهارات نهاد‌های دولتی مسئول در قبال بهداشت غذا، همواره پیرامون مسمومیت‌زایی بالقوه‌ی مصرف خوراکی بریلیم، نگرانی‌هایی وجود داشته است. به عنوان نمونه، مطابق با مقررات سازمان بهداشت غذا و داروی آمریکا، مواد مورد استفاده در ساخت ظروف طبخ و نیز سطوح تجهیزات مرتبط با مواد غذایی، نباید هیچ‌گونه مواد مضر، رنگ، عطر و طعمی را به مواد غذایی منتقل کنند.
در سال ۲۰۰۱، انتشار نتایج مطالعه‌ای از سوی سازمان بهداشت جهانی مقدار روزانه‌ی قابل‌تحمل بریلیم را ۲ میکروگرم در ازای هر کیلوگرم از وزن بدن معرفی کرد. در نتیجه، برای انسانی با ۶۰ کیلوگرم وزن این میزان، روزانه ۱۲۰ میکروگرم خواهد بود. بر اساس از این ارزیابی و در سال ۲۰۱۳، شورای اروپا محدوده‌ی مجازِ آزادسازیِ (SRL) بریلیم را ۱۰ میکروگرم در هر کیلوگرم غذا تعیین نمود. این بدان معناست که با فرض مصرف ۱ کیلوگرم غذا در روز، میزان بریلیم مصرفی برای شخصی با ۶۰ کیلوگرم وزن، حدوداً ۱۰ درصدِ مقدار اعلام شده توسط سازمان بهداشت جهانی خواهد بود.
برای تولید‌کنندگانی که از قالب‌های مس-بریلیم استفاده می‌کنند، محدوده‌ی مجاز آزادسازی به عنوانی معیاری جهت تعیین میزان بریلیم بی‌خطر انتقالی به محصولات، مورد استفاده قرار می‌گیرد. میزان آزادسازیِ عنصری خاص در مواد غذایی، با اندازه‌گیری اختلاف تراکم آن عنصر پیش و پس از تماس با ظروف، تعیین می‌گردد. در نهایت، اگر میزان آزادسازیِ عنصر پایین‌تر از میزان در نظر گرفته شده باشد، محصول موردنظر با استانداردهای شورای اروپا سازگار و همخوان خواهد بود.
مطالعه‌ی صورت گرفته در سال ۱۹۹۰ توسط سازمان مشاوره بهداشت حرفه‌ایِ فولی حاکی از آن است که مقدار بریلیم در محصولات ساخته شده در قالب‌های مس-بریلیم، پایین‌تر از حدِ قابل اندازه‌گیریِ ۱۰۰ bbp است. اواخر سال گذشته، شرکت مَتِریون مطالعه‌ی مستقلی را پیرامون انتقال احتمالی بریلیم از ابزارآلات به قطعات قالب‌گیری شده، به انجام رسانید. در این تحقیق، تعداد ۱۵۷ ظرف غذایی، تولید شده توسط قالب و ابزارآلات مس-بریلیم، از شرکت‌های فعال در صنعت قالب‌گیری تزریقی و بادکن جمع‌آوری و نیز از مواد اولیه به کار رفته نمونه‌برداری شد. در نهایت، محتوای رزین و قطعات تولیدی جهت بررسی حضور ذرات بریلیم مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج ۶۳ مطالعه‌ی آزمایشگاهی صورت گرفته حاکی از آن است که حضور ذرات بریلیم بسیار کمتر از میزان قابل تشخیص بوده است. نتیجه کلی مطالعات حکایت از آن دارد که انتقال بریلیم از ظروف به مواد غذایی هرگز مقدار قابل توجهی را در بر نخواهد گرفت.
منبع: آرتاک ماشین
مهندس مهدی نصیری
