در دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰، یکی از محبوب ترین نمادهای شخصیت افراد برخورداری از تلفن در داخل ماشین بود. توانایی برقراری تماس در جاده ها بدون نیاز به تماس از خط ثابت تلفن، تجملی بود که سالها قبل تقریباً غیرقابل تصور به نظر میرسید. طولی نکشید که تلفن ماشین در دستان بازیگران، نوازندگان و سایر رانندگان ثروتمند دیده شد. با این حال، با سبکتر شدن و حمل آسانتر تلفنهای بیسیم، در اوایل دهه ۲۰۰۰، تلفنهای خودرو از بین رفت. و امروز، احتمالاً بهترین شانس شما برای دیدن آنها، تماشای یکی از نمایشگاههای اتومبیل کلکسیونرهاست. با این حال مواردی دیگر هم هستند که قربانی عصر دیجیتال شدند. در زیر می خوانید:
۱- فلاپی دیسک
فلاپی دیسک ها برای نخستین بار در دهه ۱۹۷۰ وارد دنیای محاسبات شدند و زمانی به عنوان یک ابزار ذخیره سازی خلاقانه برای رایانه ها در نظر گرفته می شدند. با این حال، فلاپی دیسک ها تنها تا ۱.۴۴ مگابایت را در خود جای می دادند، بنابراین سی دی ها در دهه ۱۹۹۰ جای آنها را گرفتند. حداقل فلاپی دیسک ها همچنان به عنوان نماد پایدار “ذخیره” زنده هستند.
۲- پخش کننده های والکمن
نوار کاست نخستین بار توسط شرکت فیلیپس در اوایل دهه ۱۹۶۰ ساخته شد، که در زمان خود یک دستاورد انقلابی بود، نوار کاست به کاربران اجازه می داد موسیقی خود را ضبط کرده و در حال حرکت گوش کنند. اختراع واکمن قابل حمل در سال ۱۹۷۹ تنها باعث بهبود تجربه کاربر شد. اما با گذشت زمان، افزایش انواع سی دی جذابیت نوارهای کاست را تحت الشعاع قرار داد. اگرچه واکمن در دهه ۸۰ پخش آهنگ های ضبط شده در سی دی را از جذابیت انداخت، اما سال ها بعد، افزایش دانلود موسیقی دیجیتال و پخش کننده های رسانه ای پیشرفته تر، واکمن را نیز منسوخ کرد.
۳- دوربین های یکبار مصرف
در دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰، دوربین های یکبار مصرف برای مسافران (و هرکسی که نمی توانست روی یک دوربین با کیفیت خوب سرمایه گذاری کند) پایه اصلی بود. اکنون، به لطف تلفن هوشمند مدرن، بسیاری از ما نگران دور انداختن دوربین بعد از یک بار استفاده از آن نیستیم.
در سال ۱۹۷۸، LaserDisc نوآورانه متولد شد. یک فرمت دیسک ویدیویی ۱۲ اینچی، LaserDisc تصویر و صدایی با کیفیت بالاتر نسبت به سایر نوارهای ویدئویی آن دوران ارائه می کرد. به دلیل هزینه گزافی که داشت نتوانست وارد جریان اصلی شود، اما به عنوان پیشرو برای دی وی دی ها شناخته شده است.