بالاخره با همه حرفها و حدیث ها نمایشگاه بین المللی پلاستیک و لاستیک ایران، موسوم به ایران پلاست ۲۰۱۸ نیز به پایان رسید.
این نمایشگاه، امسال تحت تاثیر تحریم های یکجانبه آمریکایی ها قرار گرفته بود و بخش غرفه گذاران خارجی آن، که جنبه ی مهم هر نمایشگاه بین المللی است با کاهش جدی تعداد غرفه گذاران مواجه گردیده بود. این مهم نشان می دهد، که تحریم ها در واقع اثرگذار هستند و شرکتهای خارجی که در سالهای گذشته به شکل نسبتا گسترده ای در نمایشگاه شرکت کرده و علاقمندی خود را به حضور در بازار ایران نشان داده بودند، امسال محتاط تر به این مساله نگریسته بودند.
به گفته ی بسیاری از غرفه گذاران، ایران پلاست دوازدهم، بیشتر از اینکه یک نمایشگاه بین المللی باشد، یک نمایشگاه داخلی یا محلی بود. چرا که نه تنها، غرفه گذاران خارجی کم شده بودند، بلکه حتا بازدیدکنندگان خارجی نیز به شدت کاهش یافته بودند. صادقی از تولیدکنندگان مستربچ و از اعضای انجمن صنفی تولیدکنندگان مستربچ و کامپاند ایران معتقدست که سال گذشته از هر سه نفر بازدیدکننده، یک نفر خارجی بود اما امسال به هیچ عنوان این شرایط تکرار نشد.
از بعد بازدیدکنندگان داخلی نیز، نمایشگاه با افت قابل توجهی مواجه شده بود. این افت مبین عدم توان و نیاز بازار به محصولات و خدمات صنعت پلاستیک است، که با توجه به رکود حاکم بر اقتصاد کلان کشور، موضوع چندان عجیبی نیست.
یکی از مطالبی که بسیاری از غرفه گذاران نسبت به آن نظرات مشترکی داشتند، موضوع برگزاری سالانه ی ایران پلاست بود، گروه کثیری از صنعتگران معتقد بودند اینکه نمایشگاه هر سال برگزار شود، سبب می شود تا شرکتها کمتر در نمایشگاه حضور به هم رسانند که این موجب کاستن از کیقیت کلی نمایشگاه خواهد شد. یکی از غرفه گذاران که نخواست نامش فاش شود، به خبرنگار صنایع پلاستیک گفت: ” فرق ایران پلاست با اصفهان پلاست، یا تهران پلاست یا هر نمایشگاه داخلی دیگر، بین المللی بودن آنست. وقتی شما می آیید و نمایشگاه ایران پلاست را سالانه می کنید با هر انگیزه ای، طبیعی است که شرکتها کمتر علاقه دارند تا هر سال در آن شرکت کنند. می گویم طبیعی است چون همه شرکتها هر سال دستاوردهای جدی برای نمایش ندارند و همه هم از بودجه های آنچنانی برخوردار نیستند یا اگر هم باشند ترجیح می دهند هر سال در یک بازار حاضر باشند تا هر سال به تهران بیایند و همان چیزهایی را نمایش دهند که سال گذشته به نمایش گذاشته بودند. وی در ادامه افزود: ” اینکه تعدادی شرکت چینی در نمایشگاه شرکت کنند، به مفهوم بین المللی بودن آن نمایشگاه نیست و اگر از چند کشور و شرکت صرف نظر کنیم عملا یک نمایشگاه محلی در کنار غرفه گذارانی از چین، ایران پلاست دوازدهم را تشکیل می داد. این نمایشگاه، واقعا بین المللی نبود.”
از دیگر نکات این نمایشگاه می توان به اتفاقات روز قبل از افتتاحیه اشاره کرد که حتا باعث شد این شایعه در نمایشگاه بپیچد که برخی به دلیل معطلی بیش از حد، و احساس توهینی که به ایشان دست داده است اصولا از حضور در نمایشگاه انصراف داده اند. ماجرا به اختلاف میان روابط عمومی پتروشیمی و شرکت نمایشگاههای بین المللی بر سر غرفه های ارزی باز می گشت که سبب شد تا درهای سالن ها با چندین ساعت باز شود و همین موضوع عملا سبب شد تا روز اول نمایشگاه همچنان بسیاری درگیر مسایل غرفه آرایی باشند.
نمایشگاه دوازدهم ایران پلاست، از نظر غرفه گذار داخلی نیز با افت در کمیت و کیفیت مواجه بود. البته با شرایط کلی اقتصاد کشور این موضوع چندان دور از ذهن نبود. برخی با بالا بودن هزینه، حضور در چنین نمایشگاهی را مقرون به صرفه نمی دانستند و به همین دلیل نیز در آن شرکت نکردند. عدم بازدید مناسب حتا در بعد بازدیدکنندگان داخلی نیز نظریه این افراد را مبنی بر اینکه نمایشگاه به هزینه هایش نمی ارزد، به اثبات رساند.
در حالیکه سه روز نخست نمایشگاه، شاهد بودیم که احتمالا یکی از کم بازدیدکننده ترین – اگر نه خلوت ترین – ادوار ایران پلاست برگزار شد، همه چشم به روز پایانی که روز آخر هفته بود دوخته بودند، اما عملا روز پایانی نیز چنگی به دل نزد و با اینکه تعداد بازدیدکنندگان افزایش یافت، اما انتظارات را بر آورده نکرد.
یکی دیگر از مواردی که غرفه گذاران نسبت به آن واکنش داشتند، تغییر ساعت نمایشگاه بود. این تغییر ساعت نیز برای غرفه گذاران به ویژه داخلی چندان خوشایند نبود. هیچ کجای دنیا، ساعت آغاز نمایشگاه با ساعت آغاز به کار ادارات دولتی یکی نیست، این یک سووال جدی است که چرا مسوولان نمایشگاه باید امسال ساعت بازدید را به این شکل تغییر می دادند؟
اینکه زمان سه دوره ی آتی نمایشگاه پلاستیک و لاستیک ایران از هم اکنون روشن است، چنانکه پیشتر نوشتیم یک حسن برای ایران پلاست به شمار می رود اما سووالی پیش می آید که ممکن است که این حسن را تحت تاثیر قرار دهید و آن سووال اینست که واقعا قرار نیست برای ادوار دیگر تشریفات مناقصه و مزایده برگزار شود ؟ امیدست که پاسخ مسوولان به این سووال مثبت باشد و برای دوره های دیگر تشریفات لازم جهت انتخاب برگزارکننده ی نمایشگاهی انجام گردد و الا این حسن تبدیل به یک نقطه ضعف خواهد شد.
در نهایت ایران پلاست دوازدهم؛ در اوج مشکلات اقتصادی و آغاز تحریم های یکجانبه ی آمریکا، از پیش نمایشگاهی محکوم به شکست بود اما مدیریت نه چندان مناسب برگزارکنندگان و اتفاقاتی که در طی مراحل ثبت نام و غرفه آرایی رخ داد، سبب شد تا این دوره به یکی از بدترین ادوار برگزاری ایران پلاست بدل شود که در آن صنعتگران فقط هزینه کردند و نتواسنتند که هزینه های خود را جبران کنند. برخی از این زحمتکشان نیز در پایان نمایشگاه، معتقد بودند نه تنها نمایشگاه برایشان فقط هزینه بوده است و دستاوردی نداشته بلکه به شخیصتشان نیز احترام گذاشته نشده است و از این حیث نیز خود را مغبون می پنداشتند.
در پایان این دوره، مسوولان روابط عمومی پتروشیمی باید به یک سووال اساسی پاسخ بدهند که آیا صنعت پلاستیک و لاستیک ایران، آن میزان پتانسیل را داراست که ایران پلاست هر ساله برگزار شود؟ اگر چنین است، نظر صاحبان اصلی این نمایشگاه، یعنی صنعتگران جز این است. اگر برگزارکنندگان به هر دلیلی به برگزاری هر ساله ایران پلاست اعتقاد دارند، حداقل تا رفع تحریم های ظالمانه باید فکری نو در اندازند و یا به نظر قاطبه صنعتگران تن داده و یا راهکارهایی برای جذب خارجی به این نمایشگاه که پسوند بین المللی را یدک می کشد، بیاندیشند.
ضمن اینکه همچنان همان موضوع قدیمی انتقال برگزاری نمایشگاه به تشکل های خصوصی و غیر دولتی نیز مطرح و بی پاسخ مانده است. هر چند مدیریت کنونی روابط عمومی پتروشیمی، در این مورد در سال گذشته به صوررت شفاف نظر خود را بیان کرده است.
در پایان، در مورد ایران پلاست دوازدهم به سهولت می توان اظهار نظر کرد و گفت که این نمایشگاه، آن میزان که شایسته و بایسته بود، چه به دلایلی که از دست برگزارکنندگان آن خارج بود و چه به ادله ای که از دست ایشان خارج نبود، یک شکست آشکار بود. یکی از ضعیف ترین ادوار ایران پلاست در همه ی سنوات گذشته که البته حتما نکات مثبتی هم داشته است که در خیل نکات منفی و نارضایتی گم شد.
